Spalona Czuba
 Widok z polany Huciska | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1257 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°15′14,0″N 19°49′28,1″E/49,253889 19,824472
| |
Spalona Czuba – mało wybitny reglowy szczyt w bocznym grzbiecie odchodzącym od Małego Opalonego Wierchu w północno-zachodnim kierunku do dna Doliny Chochołowskiej w polskich Tatrach Zachodnich. Grzbiet ten oddziela Dolinę Dudową od Doliny Huciańskiej (obydwie są wschodnimi odnogami Doliny Chochołowskiej). Wierzchołek Spalonej Czuby jest skalisty, stoki są porośnięte lasem. Od strony Doliny Dudowej podnóża są stromo podcięte i tworzą wschodnie wrota wąwozu Międzyściany. Znajduje się w nich kilka jaskiń. Od przeciwległej strony opadają do Kamiennego Żlebu (odnoga Doliny Huciańskiej)[1]. Na północno-zachodnich podnóżach Spalonej Czuby i na przełęczy Jamskie Siodło (ok. 1085 m) oddzielającej Spaloną Czubę od Jamskiej Czuby (1108 m) znajduje się polana Jamy[2].
Czuba to często spotykana w Tatrach nazwa oznaczająca szczyt, wierzchołek, zazwyczaj kopulasty[3]. Przez las na jej stromych stokach wielokrotnie przepędzano owce pomiędzy należącymi do tej hali polaną Jamy i Wyżnią Dudową Równią, w wyniku czego stoki te uległy silnemu zerodowaniu[4]. Po utworzeniu Tatrzańskiego Parku Narodowego wypas zniesiono całkowicie. Po roku 1982 ponownie dopuszczono wypas (tzw. wypas kulturowy), ale tylko na polanie Jamy[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-12-03].
- ↑ Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- ↑ Marcin Bukowski, Dynamika zarastania polan tatrzańskich, M. Guzik (red.), Zakopane: Wydawnictwa Tatrzańskiego Parku Narodowego, 2009, ISBN 978-83-61788-08-9.